Ένας παιδικός στρατός που στο διάβα του βομβαρδίζει το σπίτι, ισοπεδώνει τα έπιπλα, ξεσηκώνει όλη τη γειτονιά ενώ στην οπισθοχώρησή του αφήνει το απόλυτο χάος; Μια μαμά στα όρια της απόγνωσης, που αφού έχει αφιερώσει ώρες ατελείωτες να ετοιμάζει εξαιρετικά εδέσματα, γλυκά ή και τούρτα καλείται τώρα να αφιερώσει άλλες τόσες στο συμμάζεμα, σκούπισμα και στην εκ νέου διακόσμηση του σπιτιού; Χαχα, σας θυμίζει κάτι; Δεν το κρύβω, έτσι ένιωθα και εγώ μετά τα πρώτα δυο-τρία πάρτι γενεθλίων της κόρης μου. Και ήμασταν και από τους τυχερούς, γιατί ήταν καλοκαίρι και είχαμε την πολυτέλεια να τα γιορτάζουμε έξω και έτσι γλίτωνα τουλάχιστον το κομμάτι της διακόσμησης. Αλλά όχι του πηγαινέλα, καθώς ξέχασα το κομμάτι του σερβιρίσματος. Παιδιά και γονείς, καμιά 30-40 άτομα στην αυλή, σερβίρισμα, κουβεντούλα, καφέ, παιδιά να τσιρίζουν, μουσική στη διαπασών, όλοι ευχαριστημένοι, όλα τέλεια! Όλοι; Τέλεια; Θα ομολογήσω: όχι για μένα. Αυτό που θυμάμαι από αυτά τα πάρτι είναι κούραση, άγχος αλλά και -λυπάμαι που το λέω- μια ανακούφιση όταν τελείωναν. Μετά το συμμάζεμα, φυσικά! Και αυτό με στενοχωρούσε. Δε λέω, ξέρω …