Ένα πάρτι-έκπληξη λίγο… τολμηρό
Το καλοκαίρι που η κόρη μου έκλεινε τα 15, απογοητεύτηκε πολύ στα γενέθλιά της. Ήμασταν στην Καλλικράτεια και τα παιδιά της παρέας της δεν είχαν έρθει ακόμη. Προσπάθησα να της φτιάξω το κέφι, αλλά μετά από κάποια ηλικία, οι μαμάδες δεν μπορούν πια να αντικαταστήσουν τους φίλους, οϊμέ!
Τα γενέθλια πέρασαν μέσα στην μαύρη μαυρίλα, πάρτι δεν έγινε, πέρασαν και οι μέρες… Κάποια στιγμή εμφανίστηκε και η παρέα και όλα πήραν το συνηθισμένο τους δρόμο.
Με στενοχωρούσε όμως το γεγονός πως η κόρη μου για εκείνη τη χρονιά δε θα είχε μια όμορφη ανάμνηση να θυμάται από τα γενέθλιά της. Και έτσι αποφάσισα να αναλάβω δράση.
Δε χρειάστηκε πολύ για να καταλήξω σε ένα πάρτι-έκπληξη. Έτσι κι αλλιώς, η ημερομηνία είχε περάσει ανεπίστρεπτα. Αν κατάφερνα να κρατήσω το όλο εγχείρημα μυστικό, θα την έπιανα απροετοίμαστη.
Όμως, δεν ήθελα απλώς μια μάζωξη φίλων που να την περιμένουν και να φωνάξουν όλοι μαζί “έκπληξη” και μάλιστα ετεροχρονισμένα. Άσε που ήταν συνέχεια μαζί. Έπρεπε να βρω κάτι άλλο. Κάτι που να την κρατήσει μακριά από το σπίτι για να έχω το χρόνο να ετοιμαστώ. Επίσης, κάτι που θα την απομάκρυνε από τους φίλους της για να μπορέσουμε να την ξαφνιάσουμε. Και τότε μου ‘ρθε: μια… απαγωγή. Η “απαγωγή” θα ήταν η τέλεια λύση, γιατί και θα την απομάκρυνε για λίγο από την παρέα της αλλά θα μας έδινε και τον απαιτούμενο χρόνο, σε μένα και στους φίλους της, να οργανωθούμε και να την περιμένουμε όλοι παρέα. Επίσης, θα την ξάφνιαζε στα σίγουρα και θα της άφηνε κάτι για να θυμάται μια ζωή. Χεχε!
Ενημέρωσα λοιπόν τις πιο κολλητές της φίλες για να συνεννοηθούν με τους υπόλοιπους. Εγώ στο μεταξύ δολοπλοκούσα με μια μαμά παιδιού – τη φίλη μου τη Βάσω – που είχε δίπλωμα, αμάξι, χρόνο και πάνω απ’ όλα καλή διάθεση!
Το σχέδιο ήταν το εξής:
Όσο η κόρη μου θα έλειπε στη θάλασσα, εγώ θα ετοίμαζα τα φαγητά. Ήταν η καλύτερη ώρα για να μη με πάρει είδηση. Οι φίλοι της ήταν φυσικά ενήμεροι και ήξεραν τι ώρα έπρεπε να έρθουν στο σπίτι μας.
Είχαμε προσυμφωνήσει μια συγκεκριμένη ώρα για το μεγάλο γεγονός. Τότε δυο από τις πιο στενές της φίλες (μην της κοπούν και τελείως τα πόδια) την “απήγαγαν”: της έκλεισαν τα μάτια με μια μαντίλα και την πήγαν στο αμάξι της φίλης μου. Με το ζόρι, εννοείται. (Σε αυτό το σημείο η κόρη μου αγνοούσε σε ποιανού αμάξι είχε μπει.) Και πήγαν μια ωραία βολτούλα!
Αν και ο τελικός προορισμός ήταν το σπίτι μας, η φίλη μου έκανε μια διαδρομή μπερδεμένη. Επίσης, δεν της μίλησε καθόλου. Έτσι η κόρη μου δεν είχε την παραμικρή ένδειξη περί τίνος επρόκειτο (είναι και σπίρτο η δικιά μου). Από την άλλη, θα αυξάναμε ακόμη περισσότερο την αγωνία της!
Στο μεταξύ έφτασαν σπίτι μας τα παιδιά της παρέας της. Στολίσαμε, οργανωθήκαμε και ήμασταν πια έτοιμοι να υποδεχτούμε με καλή διάθεση και… αθώο ύφος το ανυποψίαστο και έκπληκτο θύμα μας.
Το πάρτι-έκπληξη πήγε πολύ καλά, η κόρη μου το ευχαριστήθηκε, αν και πέρασε διάφορες συγκινήσεις, και οι υπόλοιποι το χαρήκαμε. Είναι πολύ όμορφο να μπορείς να οργανώνεις κάτι τέτοιο με την υποστήριξη και βοήθεια των φίλων σας, μικρών και μεγάλων. Ευχαριστώ!
Τι λέτε; Θα θέλατε και εσείς να οργανώσετε ένα παρόμοιο πάρτι-έκπληξη;
Φοβερη ιδεα. Αντιλαμβανομαι οτι σιγουρα της αρεσε, μια κσι ειι δυσκολο να τους ευχαριστησεις σε αυτη ρην ηλικια. Λοιπόν φέτος που η χρονιά είχε αρκετά απρόοπτα και δεν μπορούσα να προγραμματισω τα γενέθλια της μικρης χωρίς να εγγυηθω ότι κάτι δε θα συμβεί και θα πρεπει να τα ακυρώσω (όπως έγινε με της μεγαλης) είπα να της κανω έκπληξη. ξετρελαθηκε. Η πλακα ηραν ιτι φεύγοντας ιλα τα παιδακια ελεγαν σρις μαμαδες τους ότι του χρονου ηθελαν κσι αυτα!
Ναι, είναι δύσκολο να τους ευχαριστήσεις σε αυτήν την ηλικία, είναι μια πρόκληση 🙂 Διπλή χαρά όμως, όταν πετυχαίνει, έτσι;